یکی از روش های اصلی مجازی سازی است که امکان استفاده از منابع فیزیکی یک سرور را به صورت  مجازی به چندین ماشین مجازی (VM) فراهم می‌کند. این نوع از مجازی‌سازی از یک لایه نرم‌افزاری به نام Hypervisor استفاده می‌کند که منابع سخت‌افزاری (مانند پردازنده، حافظه، و دیسک) را به ماشین‌های مجازی تخصیص می‌دهد.

مجازی‌سازی سخت‌افزاری به دو نوع اصلی تقسیم می‌شود:

مجازی‌سازی سخت‌افزاری به دو نوع اصلی تقسیم می‌شود:

Type 1 Hypervisor (Bare-metal)

این نوع از Hypervisor مستقیماً روی سخت‌افزار فیزیکی سرور نصب می‌شود و سیستم‌عامل میزبانی ندارد. در واقع، Hypervisor خود نقش سیستم‌عامل را بر عهده می‌گیرد و تمامی ماشین‌های مجازی به طور مستقیم بر روی آن اجرا می‌شوند.

  • ویژگی‌ها:
    • عملکرد بالا و کارایی بهتر نسبت به Type 2 زیرا بدون نیاز به سیستم‌عامل       میزبان عمل می‌کند.
    • معمولاً برای محیط‌های دیتاسنتر و سرورهای بزرگ استفاده می‌شود.
    • نصب و راه‌اندازی ساده و مدیریت بهتر منابع.
  • نمونه‌ها:
    • VMware ESXi
    • Microsoft Hyper-V 
    • Xen
    • KVM (Kernel-based Virtual Machine)
  • کاربردها: دیتاسنترها، سرورهای ابری،      میزبان‌های مجازی، محیط‌های تولید و آزمایش.

Type 2 Hypervisor (Hosted)

این نوع از Hypervisor روی یک سیستم‌عامل میزبان نصب می‌شود و ماشین‌های مجازی به عنوان برنامه‌هایی روی این سیستم‌عامل اجرا می‌شوند. به عبارت دیگر، سیستم‌عامل میزبان به عنوان یک واسطه بین Hypervisor و سخت‌افزار عمل می‌کند.

  • ویژگی‌ها:
    • عملکرد نسبتاً پایین‌تر به دلیل وابستگی به سیستم‌عامل میزبان.
    • مناسب برای استفاده‌های فردی یا محیط‌های آزمایشی.
    • نصب و راه‌اندازی آسان‌تر از نوع Type 1.
  • نمونه‌ها:
    • VMware Workstation
    • Oracle VirtualBox
    • Parallels Desktop
    • QEMU


  • کاربردها: توسعه نرم‌افزار، آزمایش و      تست، محیط‌های دسکتاپ مجازی.



تفاوت‌های اصلی بین Type 1 و Type 2 Hypervisor:

  1. محل نصب:

o        Type 1 روی سخت‌افزار نصب می‌شود و مستقیماً با منابع سخت‌افزاری ارتباط دارد.

  • Type 2 روی سیستم‌عامل میزبانی نصب می‌شود و از منابع سیستم‌عامل میزبان استفاده می‌کند.
  1. کارایی:
    • Type 1به دلیل ارتباط مستقیم با سخت‌افزار و نداشتن سیستم‌عامل میزبانی، عملکرد بهتری دارد.
    • Type 2 به دلیل نیاز به سیستم‌عامل میزبان و مصرف منابع اضافی، عملکرد پایین‌تری دارد.
  2. مناسب برای:
    • Type 1 محیط‌های سازمانی، دیتاسنترها و سرورهای ابری.
    • Type 2محیط‌های توسعه و تست، کاربران خانگی و محیط‌های آزمایشی.